je vergaat tot stof
dat ook in klank van orgel
over een dorpel struikel ik
het is water dat bezit neemt van
mij
met een schuurspons over jouw
huid
op papier beklijf je nauwelijks
het breekt jouw zweet in stukken
keihard als overgoten door
bluskalk
de rest veegt uit roest weg
je vergaat tot
gruis de vloer verpulvert mee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten